Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Niemand kan hem evenaren
van een meisje die het alleen maar erger krijgt
Hallo iedereen.
Euhmm.. het is best moeilijk om zomaar te beginnen. Ik kwam eigenlijk bij
deze site omdat ik uit wanhoop gewoon niet wist wat ik moest doen. Ik
typte zomaar wat in en kwam terecht op deze site. Ik las een paar
verhalen, sommigen zo herkenbaar dat ik dacht, ik wil mijn verhaal ook wel
eens van me afschrijven. Ook al is het nog maar zo kort geleden, erover te
schrijven lucht toch op. Lees het maar als je wilt..
Voordat ik Paul leerde kennen wist ik niet wat het soort verliefdheid was
dat je lang volhoudt, het soort dat overgaat in houden van. Ik was altijd
het soort meisje dat verliefd werd, zó hevig dat het meestal naar één
maand alweer over was.. dan viel ie weer tegen en had ik slapeloze nachten
over hoe ik hem moest vertellen dat ik niet meer verliefd was. Die jongens
waren dan altijd nog stapelgek op me, en ik brak hun harten; ik snapte
toen niet waarom ze er zo kapot van waren: het was toch mooi geweest? We
hadden onze beste tijd nu toch wel gehad?
Met Paul was het anders. Ik ontmoette hem op een feestje. ...
Ik kende hem al
wel van gezicht, maar we hadden verder nooit gepraat. Ik vond altijd al
dat hij knap was, met z’n donkere haar en mooie lichte ogen. Ons gesprek
was zo gezellig dat we msn-adressen uitwisselde. In het begin praatte we
alleen op msn. Eindeloos lange gesprekken over oppervlakkige, leuke maar
soms ook diepe en vertrouwelijke dingen. Hij snapte dingen écht, toen was
ik eigenlijk al helemaal gek op hem. We besloten af te spreken. Het was
een warme zonnige dag, ik weet het nog precies, en ik zou met hem aan het
water gaan liggen. Die dag was geweldig, op de fiets terug naar huis kreeg
ik een smsje van hem dat hij het zo leuk had gevonden. Zo spraken we vaker
en vaker af. Op m’n eigen verjaardag vroeg ie me ‘zijn meisje’ te zijn. Ik
was in de wolken! Helaas moest ik hem even missen: hij ging op vakantie.
Dat was al afgesproken voordat ik in beeld kwam. Ik belde hem haast iedere
dag, vertelde hem hoeveel ik hem miste, ik dácht toen dat ik hem niet
erger zou kunnen missen.. ik heb letterlijk 14 dagen zitten wachten tot ie
thuis kwam.
Toen ie terug kwam issie meteen op z’n fiets gestapt om naar me toe te
gaan. De tranen stonden bij hem in z’n ogen toen hij me zag. Ik wist niet
wat ik meemaakte, ik had hem eindelijk weer in mijn armen. De weken daarna
waren ook nog geweldig, ik kwam vaak bij hem thuis.. met z'n ouders en
zusje klikte het ook super. Andersom ook. Ik had het gevoel alsof ik de
mijne éindelijk gevonden had. Terwijl ik bij m’n andere vriendjes het nu
wel weer gezien zou hebben bleef het leuk met Paul. We hadden geweldige
sex, ik had er geweldig plezier in. We konden zó passioneel vrijen, zó in
elkaar opgaan.
Toch heeft het allemaal niet veel langer meer mogen duren..hij was vaak
moe, dan wilde hij niet afspreken. Aan de telefoon deed ie onverschillig,
alsof het allemaal voorzich sprak. Ik voelde me altijd rot als hij ophing
zonder te zeggen dat hij van me hield. Toch zocht ik er niet veel achter..
Paul is niet zo’n persoon die me 100 keer op een dag gaat vertellen hoe
leuk hij me wel niet vind. Zo is hij niet. En toch, toch voelde ik dat er
iets was. Op een dag belde ik hem op om te vragen of we die middag konden
praten, ik voelde dat het niet lekker zat. Ik moest vaak initiatief nemen
om af te spreken, en als we elkaar dan zagen was ie hartstikke lief
(waarschijnlijk is het daarom dat ik niet écht dacht dat het mis was) weer
kwam hij aan met een excuus dat hij moe was. Toen viel ik tegen hem uit ik
schreeuwde dat als ie me niet meer moest hij het me zo ook wel kon
vertellen, dat ie niet hoefde te liegen.. Ik dacht en hoopte vurig dat hij
boos zou worden, schreeuwend dat ik spoken zag en dat ik best wist dat hij
van me hield. Dat deed hij niet. Voorzichtig begon hij dat ik misschien
wel eens gelijk kon hebben.
Het was als een klap in m’n gezicht. M’n leven was voorbij.. Ik Hing de
telefoon op en ben huilend op bed gaan liggen. 10 minuten later stond Paul
bij me op de stoep. Hij wilde het me al langer vertellen.. Hij was niet
meer verliefd, had een leuke tijd met me gehad maar het was voorbij. Ik
heb me groot gehouden, gunde hem geen tranen van mij te zien. Ik heb met
m’n zonnigste glimlach gelachen en gezegd: Okee.. kan gebeuren. Ik heb de
voordeur dicht gegooid en vanaf toen kon ik het niet meer aan. Ik heb de
hele dag gehuild. Ik ben sowieso een persoon met heftige emoties. Als ik
verdrietig ben, dan ben ik het ook écht. Ik kon niks meer eten, niet meer
lachen, niet meer nadenken, niks meer.. 2 weken lang dag in, dag uit heb
ik als een zombie rond gelopen.. ik deed geen moeite om me mooi te maken,
s’nachts kon ik niet slapen zodat ik er overdag slecht uitzag. Ik liep
rond in m’n vaalste kleren. Ik voelde me ontzettend leeg. Verdoofd door
verdriet. Ik was in de steek gelaten door degene waar ik écht van gehouden
had. En ik was aan de kant geschoven zoals ik zovaak had gedaan bij mijn
vorige vriendjes. Ik dacht vaak dat ik de ware gevonden had.. maar
achteraf, weet ik gewoon zeker dat Paul de ware was (en is!!)
Mensen denken dat het beter met me gaat nu het al langer geleden is, de waarheid is dat het alleen maar erger wordt. Serieus.. ik mis hem iedere dag meer en meer, precies als in het liedje van Marco Borsato- waarom nou jij?
We moesten verdomme onze eerste ruzie nog krijgen. Mensen snapten niet
waarom het uit was, in de ogen van de buitenwereld (en ook die van mij!!)
waren we het perfecte stel.
Iedere dag hoop ik dat hij me belt, en zegt dat hij niet zonder me kan,
dat het een vergissing was. Ik weet stiekem dat het niet zal gebeuren..
iets dat er niet meer is valt moeilijk terug te halen.
Ik las laatst het boek Oesters van Nam Kee en het laatste hoofdstuk is me
zó bijgebleven, het is maar heel kort, ik zal het hier ff neerzetten:
'Wat goed is, mag niet te langen duren Diablo,' zei Thera tijdens een van
de avonden dat we van de zeepbellenkamer naar haar huis liepen. 'Waarom
niet?' vroeg ik.'Voor je het weet ga je er nog in geloven. Je moet het
aanpakken als bij een feestje; laat komen en op tijd weer weg gaan. Dat is
het geheim, begrijp je?' 'Nee, zei ik' 'Komt nog wel' zei ze. 'Geloof me,
dat komt nog wel!'
Tsja.. het spreekt voor zich, ik vind het een mooie afsluiter om te zeggen
dat ik het met Thera eens ben. Mijn grote liefde ziet me niet meer staan,
dus geloof ik niet dat ik ooit nog zo verliefd zal worden, niemand kan hem
evenaren. Hem zien doe ik voorlopig niet, het doet al pijn genoeg om aan
onze oh zo mooie tijd te denken. Ik ben mijn vertrouwen in de liefde
kwijt...
Esther (16 jaar)
